درمانهای کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک
کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک (hypertrophic cardiomyopathy ) نوعی بیماری قلبی است که در آن عضله قلب در بطنها بدون دلیل مشخصی ضخیم می شود.
ضخیم شدن عضله بطنهای قلب مانع از پمپ کردن خون به صورت موثر توسط قلب می شود و در صورتیکه این عارضه درمان نشود، می تواند منجر به مرگ فلبی ناگهانی گردد.
با ضخیم شدن عضله قلب یا میوکاردیوم (myocardium) سلولهای این عضله مختل می شوند و در نتیجه انتقال سیگنالهای الکتریکی از طریق قلب بغرنج شده و با مشکل مواجه می شود.
همچنین عضله قلب سفت و محکم می گردد و این امر مانع آزاد و شل شدن عضله بطور کامل می گردد.
طبق نظر سازمان قلب آمریکا (AHA) این بیماری در زنان و مردان به یک میزان دیده می شود و در هر سنی حتی اطفال می تواند رخ دهد. اگرچه این بیماری ارثی است ولی می تواند در طی زمان به دلیل فشار خون بالا یا پیر شدن نیز بروز کند. طبق آمار سازمان قلب آمریکا بیشتر از 500 هزار نفر در آمریکا دچار این عارضه هستند. کمتر از ده درصد این تعداد مربوط به کودکان زیر 12 سال است. معمولاً این بیماری در دوران کودکی یا جوانی شروع می شود. احتمال بروز این عارضه با شدت بالا در افراد جوانتر بیشتر است. کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، شایع ترین دلیل ایست قلبی ناگهانی در میان جوانان من جمله ورزشکاران است.
علائم و دلایل کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک
ممکن است شخصی مبتلا به این عارضه باشد ولی هرگز علائمی از این بیماری را احساس نکند، ولی علائم احتمالی این عارضه عبارتند از:
- درد قفسه سینه تحت استرس، که به عنوان آنژین شناخته می شود.
- پالپیتیشن (palpitation) یا تپش قلب
- تنگی نفس
- احساس غش و ضعف و سرگیجه
علائم این بیماری در هر دوره ای از زندگی، از نوجوانی تا میانسالی و سالخوردگی می تواند آشکار شود.
طبق مطالعات، در خانواده و نزدیکان 50 درصد از مبتلایان به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، فردی مبتلا به این عارضه وجود دارد.
عامل ژنتیکی کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک، بدون داشتن سابقه خانوادگی این بیماری به عنوان جهش ژنتیکی دنوو
(de novo mutation)- جهش ژنتیکی نو (جدید)، نامیده می شود.
همچنین ممکن است عوامل غیرژنتیکی در بروز این بیماری نقش داشته باشند ولی هنوز توسط تحقیقات انجام شده ثابت نشده است.
کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک چگونه تشخیص داده می شود؟
در تشخیص این بیماری، معمولاً پزشک از بیمار راجع به سابقه علائم سوال می کند و همچنین معاینه بدنی انجام می دهد.
همچنین برخی آزمایشات به تشخیص این بیماری کمک می کنند.
الکتروکاردیوگرام (electrocardiogram-ECG) انجام می شود. همچنین عکسبرداریهایی نظیر ام آر آی، عکسبرداری اشعه ایکس از قفسه سینه و اکوکاردیوگرام (echocardiogram) که از امواج صوتی استفاده می شود، نیز در تشخیص این بیماری کمک کننده هستند.
با استفاده از تمام این آزمایشات و عکسبرداریها؛ قلب از نظر دارا بودن نشانه هایی از نشت یا انسداد (تنگی) دریچه، ضخیم شدن عضله قلب، ساز حفره های قلب، دامنه حرکت دریچه قلب، جریان خون و گستردگی هرگونه انسداد ارزیابی می شود.
نمونه های خون می تواند در شناسایی جهشهای ژنتیکی خاص کمک کنند.
مشاهده و بررسی اینکه بدن چگونه به ورزش کردن پاسخ می دهد روشی در شناخت و بررسی عارضه قلبی است. این مشاهدات در حین انجام تمرینات ورزشی یا پس از آن یا در هر دو حالت انجام می شود.
با استفاده از یک تست تریدمیل ریتم قلب، فشار خون و تنفس در حین راه رفتن یا دویدن بازبینی می شود.
در تست مصرف اکسیژن، میزان استفاده فرد از اکسیژن، در حین ورزش و درحالیکه در یک ماسک تنفس می کند اندازه گیری می شود. با عکسبرداری تالیوم، تغییر در فشار خون بازبینی می شود و ممکن است پس از ورزش اکوکاردیوگرام انجام شود.
همچنین در کاتتریزاسیون قلبی (cardiac catheterization) یک لوله نازک و نرک تحت نام کاتتر (catheter) از طریق رگ خونی وارد کشاله ران یا بازو می شود. کاتتر به داخل بطن چپ قلب هدایت می شود و از آئورت بالا می رود تا تفاوت فشار خون بین این دو قسمت قلب اندازه گیری شود. اگر فردی مبتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک باشد فشار این دو قسمت قلب با هم متفاوت خواهد بود.
درمانهای کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک
درمانهای مختلفی برای این بیماری وجود دارد. انتخاب نوع درمان به شدت این بیماری و همچنین میزان خطرساز بودن آن بستگی دارد.
درمانها می توانند تا حدی انسداد را از بین ببرند و عضلات قلب را آزاد و شل کنند. برای این منظور ممکن است از داروهای آنتی آریتمی- ضد آریتمی قلب (anti-arrhythmia) و بتا بلاکرها- مسدودکننده های بتا (beta-blockers) استفاده شود. همچنین ممکن است رقیق کننده های خون نظیر وارفارین برای کاهش خطر لخته شدن خون استفاده شوند.
همچنین در روشی تحت عنوان سپتال ابلیشن با تزریق الکل (alcohol septal ablation)، الکل به داخل شریانی (شریان سپتال) که به ناحیه آسیب دیده قلب میرسد تزریق می کنند که این امر باعث حمله قلبی کوچک و کنترل شده می شود که به عنوان تخریب میوکاردیال موضعی شناخته می شود. این روش در تخفیف علائم این بیماری و کاهش انسداد کمک کننده است.
درمان با استفاده از دفیبریلاتور (defibrillator) می تواند از مرگ قلبی در بیمارانی که در خطر بالای مرگ قلبی قرار دارند جلوگیری کند. با استفاده از این روش ریتم و ضربانهای قلب بررسی و هرگونه بی نظمی در ریتم قلب با استفاده از شوکهای الکتریکی ریز تصحیح می شود.
در روش پیسینگ ونتریکیولار (ventricular pacing) یا تنظیم ضربان بطن از یک پیس میکر (pacemaker) یا ضربان ساز در انقباض بطن چپ کمک گرفته می شود. البته این روش همواره در همه موارد کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک موفقیت آمیز نیست.
جراحی قلب
عمل جراحی میکتومی یک نوع جراحی قلب باز و پیچیده است که در آن قسمتی از عضله با رشد زیاده از حد برداشته می شود و انسداد حذف می شود. این عمل جراحی در درمان کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک موفقیت آمیز بوده و نرخ مرگ و میر ناشی از این عمل جراحی کمتر از یک درصد است.
استفاده از روش سپتال ابلیشن با تزریق الکل، به جای عمل جراحی هنوز بحث برانگیز است.
عمل تعویض قلب به عنوان آخرین انتخاب در درمان کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک استفاده می شود و این در صورتی است که هیچکدام از روشهای درمانی و جراحیهای دیگر پاسخگو نباشند. در این عمل جراحی قلب بیمار با قلب سالم اهدا کننده ای که اخیراً فوت کرده است تعویض می شود.
منبع: Medical News Today
لینک منبع: http://www.medicalnewstoday.com/articles/227795.php
