مقدمه و اهداف:
داینامومتر از جمله روش هایی است که اخیرا توسط فیزیوتراپیست ها جهت بررسی و ارزیابی قدرت عضلات مورد استفاده قرار می گیرد.با این وجود مطالعات کمی در مورد بررسی رابطه میزان کیفوز پشتی با قدرت و طول عضلات کمربند شانه ای صورت گرفته است.هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط و میزان همبستگی بین قدرت عضلات ریترکتور شانه و طول عضلات پکتورال با میزان کایفوز پشتی توسط داینامومتر ، خط کش منعطف و گونیا در افراد سالم می باشد.
روش و ابزارها:
این تحقیق یک مطالعه ( correlational descriptive ) می باشد که بر روی 20 مرد سالم انجام شد.قدرت عضلات ریترکتور شانه در سمت راست توسط دستگاه داینامومتر CAS اندازه گرفته شد.برای این منظور فرد در وضعیت دمر روی تخت قرار گرفت.بازو در ابداکشن 90 درجه قرار داده شد.در حالی که انگشتان به سمت پایین نگاه می کرد (آرنج در فلکشن 90درجه) از فرد خواسته شد با بیشترین نیرو بازویش را به سمت بالا بیاورد.در این حالت با مقاومت به پشت بازو بوسیله استرپ داینامومتر قدرت عضلات ریترکتور شانه اندازه گیری شد.برای اندازه گیری طول عضلات پکتورال فرد حالت سوپاین بر روی تخت دراز می کشد.دست ها در کنار بدن است و بازوها کمی فلکس و در حالت ریلکس و در حالتی که مفصل گلنو هومرال در حالت کمی اینترنال روتیشن است روی کنار خارجی شکم قرار می گیرد.در این حالت با یک گونیا ساده فاصله بین قسمت تحتانی آکرومیون با تخت اندازه گرفته میشود.جهت اندازه گیری انحنای ستون فقرات از خط کش منعطف ( ruler flexi curve ) ساخت کشور تایوان استفاده شد.دقت این وسیله یک دهم درجه و ضریب پایایی آن 97% می باشد.
جهت افزایش دقت و تکرار پذیری ، اندازه گیری قدرت عضلات تنها توسط یک آزمونگر و در سه تکرار انجام شد.مقادیر قدرت عضلات به شاخص جرم بدن نرمالیزه شد و مورد بررسی قرار گرفت.
تحلیل آماری:آزمون ضریب همبستگی pearson جهت تعیین میزان همبستگی بین میزان کیفوز پشتی با قدرت وطول عضلات کمربند شانه ای مورد استفاده قرار گرفت.نتایج این آزمون نشان داد که ارتباط معنی دار آماری بین میزان کیفوز پشتی با قدرت عضلات ریترکتور (p=0.17)(r=-0.31) و طول عضلات پکتورال (p=0.60)(r=-0.12) وجود ندارد.
بحث و نتیجه گیری:
با توجه به نتایج این تحقیق که مشابه گروهی از تحقیقات انجام شده قبلی نیز می باشد بنظر میرسد که اندازه کیفوز پشتی با قدرت و طول عضلات به تنهایی ارتباط ندارد.از آنجا که افزایش کیفوز بعنوان یک پوسچر بد محسوب می شود به نظر می رسد فعالیت هماهنگ گروهی از عضلات در کنترل اندازه قوس پشتی نقش داشته باشد تا ضعف یا کوتاهی یک عضله خاص.لذا بنظر میرسد در انجام تمرینات درمانی برای افراد کایفوتیک باید تاکید کمتری بر روی تمرینات صرفا قدرتی یا کششی برای یک عضله بشود
