گروهی از محققان در حال مطالعه الگوهای مغزی کودکان در حین برداشتن اولین قدمهایشان هستند آنها امیدوارند یافته هایشان را برای کمک به کودکان مبتلا به اختلالات مغزی و همچنین بهبود توان بخشی بزرگسالانی که دچار صدمات نخاعی هستند به کار برند.
دکتر نادیا دومینیچی (Nadia Dominici)، مدیر گروه علوم رفتاری و حرکتی در دانشگاه فری (VU) آمستردام در این مورد می گوید:
ما آغاز و پیشرفت رفتار قدم برداشتن را در کودکان انسانها و بچه های حیوانات، در حین رشد آنها بررسی می کنیم.
حتی قبل از اینکه کودکان توانایی ایستادن داشته باشند، آنها ایده ای از اینکه چطور شروع به قدم برداشتن کنند دارند. اگر یک کودک به صورت ایستاده در حالیکه پاهایش روی زمین است نگه داشته شود اغلب تمایل دارد یک پا را جلوی دیگری بگذارد که به طور واضح نشان دهنده تمایل غریزی برای قدم برداشتندر کودکان است.
تمام آنچه که برای راه رفتن کودک لازم است گذشت زمان برای رشد و بلوغ نیمه راست مغز کودک است تا اینکه یک روز کودک شروع به گام برداشتن کند.
دکتر دومینیچی و همکارانش می گویند ” واکنش قدم برداشتن اولیه” مبنای چیزی است که بچه ها بر اساس آن حرکت قدم برداشتن به صورت مستقل را می سازند.
آنها کشف کردند که قدم برداشتن و حرکتهای مشابه نتیجه همکاری گروههای کوچکی از ماهیچه ها و عضلات به صورت انعطاف پذیر برای ساده سازی و کنترل حرکت است.
آنها این گروه ها را “عضلات قدم برداشتن” یا ” عضلات اولیه حرکت” می نامند.
گونه های جانوری ممکن است شبکه عصبی اجدادی مشترکی در قدم برداشتن داشته باشند
دکتر دومینیچی توضیح می دهد: ما دریافتیم که کودکان انسانها با تنها دو گروه عضلات اولیه حرکتی قدم برداشتن را شروع می کنند. اولی پاها را برای خم شدن و باز شدن هدایت می کند و دومی به پاهای کودک دستور می دهد جابه جا شوند؛ چپ، راست، چپ، راست به منظور حرکت رو به جلو.
او اضافه می کند: برای قدم برداشتن به صورت مستقل بچه ها دو اصل دیگر را می آموزند. که ما معتقدیم کنترل تعادل ، زمان بندی قدم برداشتن و جابه جایی وزن را اداره می کنند.
بعد از مطالعه حیوانات متعدد تیم دریافت که با وجود تمام تفاوتها در ساختار بدنی و رشد آنها، اصول قدم برداشتن بسیاری از کودکان و بچه های حیوانات شبیه یکدیگر است.
دکتر دومینیچی می گوید: حرکت در گونه های جانوری مختلف می تواند از اصول اولیه مشترکی شروع شود ممکن است حتی از یک شبکه عصبی اجدادی مشترکی نشات بگیرد.
محققان معتقدند یافته هایشان می تواند بیماران مبتلا به ناتوائیهای راه رفتن کمک کند و حرکتشان را بهبود بخشد. آنها قبلاً نشان داده اند که استفاده از اصول عضلانی و عصبی اولیه حرکتی ، برای بهبودی راه رفتن در موشهای آزمایشگاهی صدمه دیده امکان پذیر است.
اختلال مغزی (cerebral palsy) یک اختلال است که با صدمه به مغز در حال رشد ایجاد می شود که حرکت، کشیدگی طبیعی عضله و وضع اندامی (چگونگی ایستادن) را تحت تاثیر قرار می دهد. کودکان مبتلا به اختلال مغزی ممکن است دامنه حرکتی محدودی داشته باشند و بعضی از آنها ممکن است قادر به راه رفتن به صورت درست نباشند.
این تیم تحقیقاتی هم اکنون مشغول کار روی اینکه این موضوع است که چطور از این روش و رویکرد برای کودکان مبتلا به اختلال مغزی و همچنین بزرگسالان با صدمات نخاعی استفاده کنند.
نگارنده: زری هاشمی
منبع: Medical News Today
لینک منبع:
http://www.medicalnewstoday.com/articles/311465.php
