شین اسپلینت: درد در جلو ساق پا

شین اسپلینت (shin splint)  که بعنوان سندروم استرس (تنش) مدیال تیبیا (medial tibial stress syndrome) نیز شناخته می شود درد در جلو و داخل ساق پا است. این عارضه می تواند دردناک باشد و مانع ادامه یک برنامه ورزشی شود. با این وجود، این دردها، عارضه های جدی نیستند و با استفاده از درمانهای خانگی ساده به آسانی برطرف می شوند.

۱۰٫۷ درصد از آسیبهای ورزشی در دوندگان مرد و ۱۶٫۸ درصد در دوندگان زن ناشی از شین اسپلینت است.

بالاترین نرخ این عارضه در میان رشته های ورزشی، ۲۲ درصد و متعلق به رقصندگان ایروبیک است. اگرچه شین اسپلینت در میان دوندگان و ورزشهایی با شدت ضربات بالا به پاها بیشتر دیده می شود ولی حتی راهپیمایان نیز ممکن است دچار این عارضه شوند بویژه اگر در حین پیاده روی بطور ناگهانی سرعت و مسافت را افزایش دهند. اگرچه شین اسپلینت ۱ عرضه شایع است ولی هنوز مکانیزم دقیق بروز این عارضه ناشناخته است ولی بسیاری از عوامل خطرساز این عارضه شناخته وثبت شده اند.

شین اسپلینت چیست؟

شین اسپلینت دردهای در امتداد استخوان جلوی ساق پا یا استخوان شین (shin bone) هستند، استخوان شین همان درشت نی یا تیبیا (tibia) است.

شین اسپلینت معمولاً در افرادی که مبادرت به فعالیتهایی با تنشهای ضربه ای بالا روی پاها و ساقها  می کنند دیده می شود.

سربازان و افراد نظامی، رقاصان و دوندگان بیشتر از دیگران در معرض این عارضه قرار دارند. شین اسپلینت غالباً زمانی رخ می دهد که برنامه های معمول ورزشی تغییر داده می شوند وازاستخوانها، تاندونها و بافتهای عضلانی کار زیادی کشیده می شود.

بعضی از ورزشکاران پس از ابتلا به شین اسپلینت، به ادامه ورزش وسوسه می شوند این امر می تواند منجر به بغرنج شدن این عارضه و صدمات بالقوه به بافتهای درگیر شود. در صورت امکان پس از بروز شین اسپلینت باید به مدت ۲ هفته از فعالیت یا ورزشی که منجر به این عارضه شده است خودداری کرد.

علائم شین اسپلینت

علائم شین اسپلینت عبارتند از:

• حساس شدن و درد در راستای استخوان درشت نی یا تیبیا
• احتمال قوی تورم ساق پا

در ابتدا درست پس از توقف تمرین ورزشی، درد احساس می شود ولی در صورتیکه این عارضه بدتر شود درد تبدیل به درد مداوم می گردد.

دلایل شین اسپلینت

منشا فیزیولوژی و آناتومی شین اسپلینت کاملاً شناخته شده نیست ولی دربرگیرنده موضوعات متعددی است. با این وجود دلایل این عارضه نسبتاً مشخص هستند. شین اسپلینت عموماً مرتبط با فعالیتهایی است که روی استخوان در شت نی (استخوان شین یا تیبیا) و بافتهای اتصال دهنده عضله به استخوان،  استرس و فشار وارد می کنند.

استدلال می شود که این استرسها و تنشهای وارده منجر به التهاب بافتهای پیوند دهنده پوششی در  سطح استخوان تیبیا می شوند این بافتها پریواستئوم  (periosteum) و این عارضه را پریوستیت (periostitis) می نامند.

برخی محققات معتقدند که طیفی از صدمات تیبیا ممکن است موجبات شین اسپلینت را بوجود آورند؛ بعضی از این صدمات عبارتند از:

• تندینوپاتی (tendinopathy): یک نوع بیماری تاندون.
• تغییر شکل پریواستیل (periosteal modeling): رشد و ساخت دوباره استخوان
• دیسفانکش (dysfunction) یا عملکرد نادرست عضله (muscle dysfunction): بعضی عضلات ممکن است در شین اسپلینت نقش داشته باشند این عضلات شامل تیبیالیس پوستریور (tibialis posterior) در داخل مچ، تیبیالیس آنتریور (tibialis anterior) در امتداد پا و انگشت بزرگ پا و سولئوس (soleus) در ساق پا هستند.

از دیدگاه آناتومی اورپرونیشن (overpronation) یا چرخش بیش از حد مچ پا به داخل مهمترین دلیل شین اسپلینت است. اورپرونیشن زمانی اتفاق می افتد که مچ پا به صورت یکنواخت به سمت پائین و به سمت مرکز بدن حرکت داده می شود.

تغییر مکان و حرکت، قوس کف پا را بیشتر در معرض تماس با سطح زمین قرار می دهد. در این صورت وزن بیشتری روی داخل پا، میانه پا یا مدیال (medial)،  نسبت به خارج پا، جانب پا یا لاترال (lateral)،  تحمل می شود.

این حرکت غیرعادی، سبب خستگی و کوفتگی سریعتر عضلات شده و توانایی جذب ضربه را توسط آنها محدود می کند. در مطالعه ای که روی سربازان سواره نظام انگلستان انجام شد محققان دریافتند که عدم توازن و هماهنگی در فشار وارده به پا و اعمال فشار بیشتر روی میانه پا (مدیال) نسبت به جانب پا (لاترال) به عنوان اصلی ترین عامل خطرساز در بروز شین اسپلینت است.

عوامل خطرساز شین اسپلینت

همانطور که ذکر شد کسانیکه  در فعالیتهایی شرکت می کنند که در آنها شدت ضربات واره به پاها بالا است بیشتر در خطر ابتلا به شین اسپلینت هستند. دیگر عوامل خطرساز شین اسپلینت عبارتند از:

• کشیدن سیگار و نداشتن تناسب اندام عمومی
• افزایش ناگهانی در شدت تمرینات ورزشی
• ورزشهایی که روی سطوح سفت و سخت انجام می شوند و شامل توقفها و حرکتهای ناگهانی هستند (همانند بسکتبال)
• فعالیتهایی که در سطوح یا شیبهای ناهموار انجام می شوند
• عدم تعادل عضلانی سابق، شامل عضلات مرکزی ضعیف
• پوشیدن کفشهای کهنه بدون ضربه گیری کافی
• مچ های ضعیف پاها
• سفتی تاندون آشیل یا عضله ساق پا
• کف صاف پاها، چرخش پا به سمت داخل یا قوس زیاد کف پا

تشخیص شین اسپلینت

پزشکان معمولاً براساس سوابق بیماری و پزشکی مبتلا به این عارضه و انجام یک سری معاینات بدنی این عارضه را تشخیص می دهد. استفاده از عکسبرداری اشعه ایکس برای رد کردن احتمال سایر عارضه هایی که علائمی مشابه دارند مفید است.

عارضه های پزشکی که ممکن است علائمی شبیه به شین اسپلینت داشته باشند شامل:

• کاهش جریان خون در ساق پا (شایع در میان سیگاریها)
• خارج شدن و شکم دادن عضله ساق پا (فتق عضله-muscle hernia )
• تحت فشار قرار گرفتن عصب به دلیل تورم عضلات ( سندروم کمپارتمان یا کمپارتمنت- compartment syndrome)
• مشکلات اعصاب در پائین تنه (رادی کلوپاتی-radiculopathy)
• شکستهای تنشی- ترکهای کوچک در تیبیا
• تندونیت- التهاب عضلانی
• ترمبوز وریدی (سیاهرگی) تشدیدی با فعالیت (effort-induced venous thrombosis) – لخته شدن خون در اثر فعالیت
• سندروم گیر افتادن شریان پوپلیتئال (popliteal artery entrapment syndrome) – تحت فشار قرار گرفتن یک شریان خاص توسط عضلات و تاندونها

درمان شین اسپلینت

در بسیاری از موارد شین اسپلینت با استفاده از درمانهای خانگی ساده قابل درمان است.

درمانهای شین اسپلینت عبارتند از:

• استراحت و برگشت سلامتی: در طی دوره درمان این عارضه، از فعالیتهای شدید که منجر به این عارضه شده است خودداری کنید و به فعالیتهایی همانند شناکردن که شدت ضربات در آنها پائین است بپردازید.
• پاها را بالا نگه دارید.
• در محل آسیب دیده یخ بگذارید توجه داشته باشید یخ را به صورت مستقیم روی محل آسیب دیده قرار ندهید بهتر است آنرا در داخل یک حوله بپیچید. هر ۱۵ دقیقه به مدت چند ساعت تا زمانی که علائم کاهش یابند این کار را تکرار نمائید.
• داروهای در دسترس و بدن نیاز به تجویز توسط پزشک، همانند ایبوپروفن، استامینوفن و سدیم ناپروکسن می توانند در کاهش درد موثر باشند.

به محض فروکش کردن درد، تمرینات ورزشی می توانند از سر گرفته شوند ولی باید این تمرینات به آرامی انجام شوند تا از بروز مجدد این عارضه جلوگیری شود. اگر در طی فعالیت یا ورزش، درد ناشی از این عارضه بازگشت باید سریعاً آن فعالیت را متوقف کرد.

جلوگیری از شین اسپلینت

• کاهش ضربات: ورزشهای میدانی با شدت ضربات پائینتر همانند راه رفتن یا دوچرخه سواری را انتخاب کنید. در صورت امکان روی سطوح نرم به جای سطوح سخت و سفت ورزش کنید. هر فعالیت ورزشی را به آرامی شروع کنید و به تدریج شدت تمرینات را بالا ببرید.
• کفش مناسب بپوشید: پوشیدن کفش مناسب بسیار مهم است. دوندگان هر ۳۰۰ تا ۵۰۰ مایل باید کفشهایشان را تعویض کنند.
• از محافظ قوس پا، کفیهای طبی (اورتوتیک-orthotics) استفاده کنید: استفاده از این محافظها به ویژه برای کسانی که کف پای صاف دارند مفید است.
• ناحیه اطراف ساق پا را قوی سازید: به منظور تقویت عضلات پائین ساق پا از تمرینات بلند کردن انگشتان پا (toe raises) استفاده کنید- به آرامی انگشتان پا را از زمین بلند نمائید و دوباره به حالت اولیه برگردانید، ۱۰ بار این حرکت را تکرار کنید.

نگارنده: زری هاشمی

منبع: Medical News Today

لینک منبع:  http://www.medicalnewstoday.com/articles/242169.php