نحوه تشخیص مورتون نوروما
پزشک از بیمار می خواهد تا توصیفی از درد، شدت آن، زمان شروع علائم، نوع کفش مورد استفاده، شغل، سبک زندگی و سرگرمی ها ارائه دهد.
پزشک با لمس انگشتان پا آنها را بررسی می کند. با اینکار سعی می کند تا علائم ظاهر شود که به بررسی آنها بپردازد؛ به ویژه به صدای ” تق ” بین مفاصل و انگشتان دقت می کند که از علائم نورومای مورتون است.
به منظور داشتن تصویری دقیق از داخل پا، یکی از اسکن های زیر انجام می شود:
- عکسبرداری با اشعه ایکس. دیگر عوامل ایجاد کننده آسیب مانند شکستگی تنشی استخوان را مشخص می کند.
- سونوگرافی. به دلیل ارزان بودن و نیاز نداشتن به هیچ اشعه ایی، ابزار تشخیصی مناسب برای نورومای مورتون است_ با دقتی شبیه به ام آر آی.
- ام آر آی (MRI). این نوع تصویربرداری گران تر است اما می تواند نورومای مورتون را حتی در بیمارانی بدون نشانه شناسایی کند.
پزشک برای رد کردن دیگر بیماری های ایجاد کننده علائم یکسان همانند کپسولیت، بورسیت، یا بیماری فرایبرگ بررسی های لازم را انجام می دهد.
نحوه درمان مورتون نوروما
درمان مورتون نوروما به عوامل مختلفی همچون شدت و مدت بروز علائم بستگی دارد. تشخیص زودهنگام باعث کاهش احتمال نیاز به عمل جراحی می شود. در ابتدای درمان، پزشکان معمولا طب فیزیکی را توصیه می کنند.
گزینه های طب فیزیکی عبارتند از:
- استراحت پا.
- ماساژ پا و انگشتان آن.
- گذاشتن بسته یخ روی منطقه آسیب دیده (یخ را مستقیم روی پوست قرار ندهید و درون یک پارچه یا کیسه بگذارید).
- تغییر کفش. پوشیدن کفش های دارای پنجه پهن تر و یا کفش های تخت (بدون پاشنه).
- استفاده از ابزار حمایتی قوس پا (دستگاه ارتوتیک). نوعی بالشتک که زیر قوس پا قرار گرفته و فشار وارده بر عصب را از بین می برد. پزشک ممکن است تهیه کفش سفارشی و مخصوص کف پای بیمار را توصیه کند. بالشتک ها و ابزار متاتارس بدون نسخه مختلفی وجود دارند که برای حمایت مورتون می توان استفاده کرد.
- پوشیدن کفش های پنجه پهن. فضای کافی برای انگشتان پا ایجاد می کند و اصطکاک را کاهش می دهد.
- مصرف ضد دردهای بدون نسخه.
- تغییر فعالیت. اجتناب از فعالیت هایی که فشار بیش از حد به پا وارد می کند. استراحت دادن پا تا درمان کامل بیماری.
- کنترل وزن بدن. چاقی و داشتن کف پای صاف باعث بدتر شدن علائم می شود. با کاهش وزن، علائم نیز بهبود می یابند.
- انجام تمرینات قدرتی مخصوص عضلات درونی پا.
چنانچه اقدامات بالا موثر نباشند پزشک موارد زیر را توصیه می کند:
- تزریق کورتیکواستروئید. با تزریق این دارو به منطقه دارای نورومای، التهاب کاهش می یابد. اما تعداد این تزریق زیاد نیست زیرا عوارض جانبی مانند فشار خون بالا و افزایش وزن ایجاد می کند.
- تزریق الکل اسکلروزان. مطالعات نشان داده اند که تزریق الکل باعث کاهش اندازه مورتون نوروما و همچنین درد می شود. این درمان نسبتا جدید است و ممکن است همه جا در دسترس نباشد. پزشک با تزریق الکل به منطقه نورومای، سخت شدن عصب و درد را رفع می کند. تزریق معمولا هر 7 تا 10 روز انجام می شود و حداکثر 4 تا 7 تزریق نیاز است.
- جراحی. در صورت موثر نبودن دیگر درمان ها و باقی ماندن علائم بعد از 9 تا 12 ماه، انجام عمل جراحی لازم می باشد. از آنجا که جراحی می تواند موجب بی حسی دائمی در پا شود، این روش آخرین گزینه درمانی در نظر گرفته می شود. با این حال، در بسیاری موارد جراحی بسیار موثر است.
با انجام عمل جراحی یا عصب برداشته می شود و یا با برداشتن رباط های اطراف یا بافت فیبروز/لیفی فشار وارد بر عصب کاهش می یابد. دو نوع جراحی امکان پذیر است:
- جراحی فوقانی. جراح یک برش در قسمت فوقانی پا ایجاد می کند. از آنجا که بخیه ها در قسمتی است که نیاز به تحمل وزن روی آن نیست بیمار می توانند زودتر شروع به راه رفتن بکند.
- جراحی کف پایی. جراح یک برش روی کف پا ایجاد می کند. در اغلب موارد، بیمار حدود 3 هفته باید با عصا راه برود. راه رفتن با این زخم ناراحت کننده است. در این روش جراح به راحتی به نوروما دسترسی پیدا می کند و به دیگر بخشها آسیبی نمی رسد. در موارد بسیار کمی پس از انجام این عمل، اطراف انگشتان پا دچار عفونت می شود.
منبع: http://www.medicalnewstoday.com/articles/179773.php
برای مطالعه در خصوص مورتون نوروما اینجا کلیک کنید.
