لوپوس ، فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی بدن

لوپوس یک بیماری اتوایمیون مزمن است. در بیماری لوپوس سیستم ایمنی بدن بیش از حد فعال می شود و به بافت های سالم آسیب می رساند. این امر باعث التهاب ، تورم و آسیب به مفاصل ، پوست ، کلیه ها ، خون ، قلب و ریه می شود.

سيستم ايمني بدن در شرایط عملکرد عادی ، پروتئين هایی به نام آنتي بادي ها به منظور محافظت و مبارزه با آنتي ژن هایی مانند ويروس ها و باكتري ها تولید می کند. بیماری لوپوس باعث می شود سیستم ایمنی بدن قادر به تشخیص و جداسازی بین آنتی ژن ها و بافت سالم نباشد. در نتیجه سیستم ایمنی بدن علاوه بر آنتی ژن ها ، آنتی بادی ها را نیز به مقابله با بافت سالم هدایت می کند. که باعث تورم ، درد و آسیب دیدگی بافت می شود.

هر قسمت از بدن ممکن است تحت تأثیر این بیماری قرار بگیرد. زیرا دارای تعداد زیادی از علائم بالینی مؤثر بر پوست ، مفاصل ، مغز، ریه ، کلیه ها ، رگ های خونی و سایر اعضای داخلی می باشد.

انواع لوپوس را بشناسید!

تا کنون چندین نوع از این بیماری شناسایی شده اند. اما نوعی که به سادگی به عنوان لوپوس نامیده می شود به نام لوپوس اريتماتوز سیستمیک یا SLE شناخته شده است. انواع دیگر شامل این چند مورد است :

اریتماتوز دیسکوئید (پوستی) ،
اريتماتوز ناشی از دارو ،
اريتماتوز نوزادان ،
اريتماتوز سيستميك .

بیماران مبتلا به لوپوس دیسکوئید به نوعی از این بیماری مبتلا هستند که بر روی پوست صورت ، گردن و پوست سر اثر می گذارد. و بر اندام های داخلی تأثیری ندارد. کمتر از 10٪ از بیماران مبتلا به این نوع از بیماری به وضعیت سیستمیک بیماری مبتلا هستند. اما هیچ راهی برای پیش بینی یا پیشگیری از این نوع بیماری وجود ندارد.

در حالی که آسیب دیدگی بیماران مبتلا به SLE بر مفاصل ، ریه ها ، کلیه ها ، خون و یا قلب مشاهده می شود. این نوع لوپوس نیز اغلب با دوره های شعله ور (زمانی که بیماری فعال است) و دوره های بهبودی (زمانی که بیماری خاموش است) مشخص می شود.

لوپوس اريتماتوز ناشی از واکنش به داروهای تجویزی خاص است و علائم آن بسیار شبیه به SLE است. داروهایی که اغلب این نوع بیماری را ایجاد می کند ، داروهای پرفشاری خون به نام هیدرالازین و داروهای آریتمی قلبی به نام پروکاریامین است. اما حدود 400 داروی دیگر نیز وجود دارد که می تواند این بیماری را ایجاد کند. بعد از اینکه بیمار مصرف دارو را متوقف کند ، اريتماتوز ناشی از دارو از بین می رود.

یک بیماری نادر، اريتماتوز نوزادان ، زمانی اتفاق می افتد که از مادر به نوزاد منتقل می شود. جنین و نوزاد ممکن است از بروز خارش پوست و سایر عوارض ناشی از بیماری از قبیل مشکلات قلبی و خون برخوردار باشد. معمولاً بثورات ظاهر می شوند. اما در نهایت در طی شش ماه اول زندگی نوزاد از بین می رود.

مهم است بدانید که لوپوس یک بیماری مسری نیست.

چه عللی باعث بروز لوپوس می شود؟

علل دقیق بیماری لوپوس ناشناخته است. برخی از کارشناسان عقیده دارند که این بیماری در پاسخ به ترکیبی از عوامل داخلی و خارجی بدن انسان ، از جمله موارد زیر بروز می کند :

هورمون ها ،
ژنتیک ،
بیومارکرها ،
محیط زیست.

عناصر محیط زیستی که ممکن است موجب بروز لوپوس شوند عبارتند از:

اشعه ماوراء بنفش موجود در نور خورشید به ویژه UVB ؛
اشعه ماوراء بنفش استفاده شده در لامپ های فلورسنت ؛
قرار گرفتن در معرض گرد و غبار سیلیس در محیط های کشاورزی یا صنعتی ؛
مصرف داروهای سولفا که باعث می شود فرد حساسیت بیشتری نسبت به نور خورشید داشته باشد. از جمله :

Trimethoprim ؛

Sulfamethoxazole ؛

(Bactrim and Septra ؛

سولفیسکسازول (گانتریسین) ؛

تولوبامید (اوریناز) ؛

سولفاسالازین (Azulfidine)؛

دیورتیک ها.

داروهای حساس به نور خورشید مانند تتراسایکلین : مینوسیکلین (Minocin)؛
پنی سیلین یا سایر داروهای آنتی بیوتیک : آموکسی سیلین (آموکسیل)؛ آمپی سیلین (آمپی سیلین سدیم ADD-Vantage) ؛ کلساکسیلین (کلوکساپن) ؛
عفونت ها – از جمله اثرات ویروس Epstein-Barr؛
سرماخوردگی یا بیماری های ویروسی ؛
خستگی ؛
آسیب ها ؛
استرس روحی مانند طلاق ، بیماری ، مرگ در خانواده و یا دیگر مشکلات زندگی ؛
هر چیز دیگری که سبب استرس بدن می شود مانند جراحی ، آسیب های فیزیکی ، بارداری یا زایمان ؛
سیگار کشیدن.

در حال حاضر هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد. با این حال ، لوپوس می تواند به طور مؤثر درمان شود. و بیشتر افراد مبتلا به این بیماری می توانند زندگی فعال و سالمی را داشته باشند.

عوامل خطرساز لوپوس

عوامل خطرساز برای این بیماری عبارتند از :

جنسيت – بيش از 90 درصد افراد مبتلا به لوپوس ، زنان هستند. پسران و دختران نیز پیش از رسیدن به سن بلوغ ، به احتمال زیاد مستعد ابتلا به این بیماری می باشند.

سن – علائم و تشخیص لوپوس اغلب بین سنین 15 تا 45 سالگی رخ می دهد. حدود 15٪ از افرادی که بیماری آنها در سنین بالا تر تشخیص داده می شود ، علائم بالینی را قبل از سن 18 سالگی تجربه می کنند.

نژاد – در ایالات متحده ، لوپوس شایع تر و شدید تر است. و پیش از آن در نژادهای آفریقایی – آمریکایی ، اسپانیایی ها – امریکای لاتین ، آمریکایی های آسیایی ، بومیان آمریکایی ، بومیان هاوایی و ساکنان جزایر اقیانوس آرام ، بیشتر از مردم سفیدپوست توسعه یافته است.

سابقه خانوادگی – افرادی که بستگان درجه اول یا درجه دوم آنها مبتلا به لوپوس می باشند ، به احتمال 4 تا 8 درصد در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. یک مطالعه نشان می دهد که داشتن خواهر بیمار مبتلا به لوپوس تا 10 درصد احتمال ابتلا به آن را بالا می برد. محققان میزان بروز این بیماری را در بستگان درجه اول یک بیمار تا 7٪ مشاهده کردند.

لوپوس مسری نیست و نمی تواند از طریق جنسی انتقال یابد.

فرزندان – معمولاً کودکان زیر 15 سال به این بیماری مبتلا نمی شوند. فقط نوزادان متولد شده از مادران مبتلا به لوپوس به این بیماری دچار می شوند. این نوزادان ممکن است با مشکلات قلبی ، کبدی یا پوستی ناشی از بیماری متولد شوند.

بارداری – اگر چه حاملگی در زنان مبتلا به این وضعیت در معرض خطر بالایی قرار دارد ، اکثر زنان مبتلا به لوپوس نوزادان خود را تا پایان حاملگی خود ایمن نگه می دارند.

ارتباط سقط جنین و زایمان زودرس با بیماری لوپوس

به طور کلی ، میزان سقط جنین و زایمان زودرس در زنان مبتلا به بیماری در مقایسه با جمعیت عمومی بالا تر است. علاوه بر این ، زنانی که دارای آنتی بادی های ضد فسفولیپید هستند ، در سه ماهه دوم به علت افزایش خطر لخته شدن خون در معرض سقط جنین قرار دارند.

بیماران مبتلا به لوپوس مبتلا به سابقه بیماری کلیوی خطر ابتلا به پره اکلامپسی در بارداری (فشار خون بالا با تجمع مایعات بیش از حد در سلول ها یا بافت های بدن) دارند. مشاوره و پیشگیری از بارداری قبل از بارداری مهم است. در حالت ایده آل برای باردار شدن ، یک زن نباید علائم یا نشانه های لوپوس را داشته باشد و از چندین ماه قبل از بارداری دارو مصرف نکند.

تحولات اخیر در مورد عوامل خطر لوپوس

بسیاری از حاملگی های همراه با لوپوس نتایج خوبی دارند. مطالعه نشان می دهد که اگر بیماری لوپوس فعال باشد ، اکثر حاملگی ها در زنان با این وضعیت نتیجه خوبی خواهد داشت. این مطالعه همچنین برخی از عوامل خطر مرتبط با پیامدهای نامطلوب بارداری در زنان مبتلا به لوپوس را شناسایی می کند.

علائم و نشانه های بیماری لوپوس چیست؟

لوپوس با تولید آنتی بادی ها در اجزای هسته سلولی مشخص می شود. افراد مبتلا به لوپوس ممکن است علائم و نشانه های زیر را تجربه کنند :

خستگی ،
درد یا تورم مفاصل ،
بثورات پوستی ،
تب ،
سردرد ،
گیجی ،
درد قفسه سینه در اثر تنفس عمیق ،
ریزش غیر معمول موها ،
رنگ پریدگی یا بنفش بودن انگشتان دست و پا از سرما یا استرس (پدیده رینود) ،
تورم (ادم) در یک پا یا در اطراف چشم ،
تورم غدد.

لوپوس یک بیماری اتوایمیون نمونه اولیه است که طیف وسیعی از علائم بالینی دارد. از جمله :

راش ،
حساسیت به نور ،
زخم های دهانی ،
پلوریت ،
پریکاردیت ،
مشکلات کلیوی ،
تشنج ،
روان پریشی ،
اختلالات سلول های خون ،
واسکولیت ،
کم خونی ،
لکوپنی ،
ترومبوسیتوپنی ،
میوکاردیت ،
اندوکاردیت.

بروزمشکلات مغزی در افراد مبتلا به بیماری نادر است. در صورت وجود مشکلات مغزی ممکن است بیمار علائمی مانند سردرگمی ، افسردگی ، تشنج و به خصوص در موارد نادر ، سکته مغزی را تجربه کند.

لوپوس خطر ابتلا به این بیماری ها را افزایش می دهد

عفونت : افراد مبتلا به لوپوس بیشتر در معرض عفونت قرار دارند. زیرا هم بیماری و هم درمان آن سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کند. عفونت هایی که بیشترین موارد را در افراد مبتلا به لوپوس مبتلا می کنند شامل عفونت های دستگاه ادراری ، عفونت های تنفسی ، عفونت های مخمر ، سالمونلا ، تبخال و زونا می باشند.

مرگ بافت استخوان (necrosis avascular): این اتفاق زمانی می افتد که خون رسانی به استخوان کاهش می یابد. اغلب منجر به شکستگی های کوچک در استخوان و در نهایت فروپاشی استخوان می شود. در این بیماری مفصل ران بیشتر مورد حمله قرار می گیرد

عوارض بارداری : خطر ابتلا به سقط جنین در زنان مبتلا به لوپوس افزایش می یابد. لوپوس خطر ابتلا به فشار خون بالا در دوران بارداری (پره اکلامپسی) و زایمان زودرس را افزایش می دهد. برای کاهش خطر این عوارض ، پزشکان اغلب توصیه می کنند که بارداری را به تأخیر بیندازند تا زمانی که بیماری شما حداقل به مدت شش ماه تحت کنترل باشد.

پیشگیری و برنامه درمانی برای بیماری لوپوس

از آنجا که این یک بیماری پیچیده است ، اغلب مشاوره با روماتولوژیست ، پزشک متخصص در درمان بیماری هایی مانند لوپوس مورد نیاز می باشد. برای درمان بسیاری از علائم لوپوس ، لازم است که بیمار به تیمی از پزشکان متخصص مراجعه کند. تیم پزشکی شما ممکن است شامل اشخاصی با تخصص های زیر باشد :

دکتر خانوادگی ،
روماتولوژیست ها – پزشکانی که آرتروز و سایر بیماری هایی که باعث ایجاد تورم در مفاصل می شوند را درمان می کنند.
ایمونولوژیست های بالینی – پزشکانی که بیماری های سیستم ایمنی را درمان می کنند.
نفرولوژیست ها – پزشکانی که بیماری کلیوی را مداوا می کنند.
هماتولوژیست – پزشکان متخصص اختلالات خونی ،
متخصصین پوست – پزشکانی که بیماری های پوستی را درمان می کنند.
متخصصین اعصاب – پزشکانی که مشکلات سیستم عصبی را درمان م کنند.
متخصصین قلب و عروق – پزشکانی که با مشکلات قلب و رگ های خونی سرو کار دارند.
متخصصین غدد درون ریز – پزشکانی که مشکلات مربوط به غدد و هورمون را درمان می کنند.
متخصصین تغذیه ،
درمانگران شغلی ،
پرستاران ،
روان شناسان ،
مددکاران اجتماعی.

هنگامی که لوپوس تشخیص داده می شود ، پزشک یا روماتولوژیست یک برنامه درمانی را بر اساس سن ، جنس ، سلامتی ، علائم و شیوه زندگی بیمار ارائه می دهد. برنامه های درمانی برای نیازهای فردی طراحی شده و ممکن است در طول زمان تغییر کند. برنامه درمانی با اهداف زیر توسط پزشک طراحی می شود :

جلوگیری از عود بیماری ،
کاهش دوره فعال بیماری ،
کاهش آسیب به اندام ها و سایر مشکلات.

درمان لوپوس شامل چه مواردی می باشد؟

درمان لوپوس ممکن است شامل موارد زیر باشد :

کاهش تورم و درد ،
جلوگیری یا کاهش حملات بیماری ،
کمک به سیستم ایمنی بدن ،
کاهش یا جلوگیری از آسیب به مفاصل ،
تعادل هورمون ها.

داروهای مورد استفاده در درمان لوپوس

انواع داروهای مورد استفاده در درمان لوپوس عبارتند از:

NSAIDs ،
داروهای ضد مالاریا ،
کورتیکواستروئید ها ،
داروهای ضد افسردگی ،
مهار کننده های BLyS خاص ،
درمان های هورمونی مانند dehydroepiandrosterone (DHEA) ،
ایمونوگلوبولین داخل وریدی (پروتئین های مشتق شده از خون انسان).

داروهای خاصی که برای درمان لوپوس استفاده می شود

بر طبق اظهار کلینیک کلیولند ، داروهای خاصی که برای درمان لوپوس استفاده می شود عبارتند از:

استروئیدها یا پردنیزون و مشتقات مربوط به کورتیزون. کرم های استروئیدی می تواند به طور مستقیم به بثورات اعمال شود.
هیدروکسی کلروکین ( (Plaquenil) معمولا برای کمک به حفظ مشکلات ناشی از لوپوس خفیف مانند بیماری های تحت کنترل پوست و مفاصل تجویز می شود.
سیکلوفسفامید (سایتوکسان) یک داروی شیمیایی است که اثرات بسیار مهمی در کاهش فعالیت سیستم ایمنی بدن دارد. این دارو برای درمان انواع شدید لوپوس استفاده می شود.
آزاتیوپرین (Imuran) دارویی است که در ابتدا برای جلوگیری از رد پیوند اندام ها استفاده می شود. از این دارو معمولاً برای درمان جدی ترین ویژگی های لوپوس استفاده می شود
متوترکسات (Rheumatrex) (یکی دیگر از داروهای شیمی درمانی است که برای سرکوب سیستم ایمنی بدن استفاده می شود. استفاده از آن به طور فزاینده ای برای بیماری های پوستی ، آرتریت و سایر بیماری هایی مؤثر است که خطر مرگ ندارند و به داروهایی مانند هیدروکسی کلروکین یا دوزهای پایین پردنیزون پاسخ نداده اند.
سیکلوفسفامید (سوتوکسان) و مایکوفنولات مفتیلCellCept) ( داروهای شیمی درمانی هستند که اثرات بسیار مهمی در کاهش فعالیت سیستم ایمنی بدن دارند. آنها برای درمان انواع شدید تر لوپوس ، به ویژه نوعی از آن که بر کلیه ها تأثیر می گذارد ، مورد استفاده قرار می گیرند.
Belimumab (Benlysta) یک آنتی بادی منوکلونال است که فعالیت گلبول های سفید خون (لنفوسیت ها) را کاهش می دهد که باعث ایجاد آنتی بادی ها می شوند.
ریتوکسیماب Rituxan) (یکی دیگر از آنتی بادی های مونوکلونال است که فعالیت گلبول های سفید خون (لنفوسیت ها) را که باعث ایجاد آنتی بادی می شود ، کاهش می دهد.

درمان های جایگزین

هیچ تحقیقاتی تا به امروز نشان داده است که درمان های جایگزین و مکمل مانند رژیم های خاص ، مکمل های غذایی ، روغن ماهی ، پماد و کرم ها ، درمان های کایروپراکتیک و هومیوپاتی بر روند بیماری و یا جلوگیری از آسیب اندام تاثیر گذاشته باشد.

با این حال ، بعضی از رویکردهای جایگزین یا مکمل می توانند به درمان بیماری کمک کنند. یا تعدادی از استرس هایی را که در ارتباط با زندگی با بیماری مزمن وجود دارد را کاهش دهند.

یکی از اهداف اصلی سلامتی افراد مبتلا به لوپوس ، مقابله با اختلال استرس مزمن است. مدیریت استرس در افراد مختلف متفاوت است. برخی از رویکردهایی که ممکن است به مدیریت استرس کمک کنند عبارتند از ورزش ، تکنیک های آرام سازی مانند مراقبه و تنظیم اولویت ها برای صرف وقت و انرژی.

زندگی با لوپوس

اگر چه هیچ درمانی برای لوپوس وجود ندارد ، اما اقدامات متعددی وجود دارد که بیماران می توانند با رعایت آنها با بیماری خود کنار بیایند.

مراقبت از بدن – با استفاده از کرم ضد آفتاب با SPF حداقل 15 که می تواند هر دو اشعه UVA و UVB را مسدود کند.
رژیم غذایی – در صورت مصرف کورتیکواستروئیدها، یک رژیم غذایی مغذی و متعادل با محدود کردن مصرف قند و نمک. شواهدی وجود دارد که ماهی دارای خواص ضد التهابی است. اما جوانه یونجه ممکن است التهاب را افزایش دهد.
مدیریت درد – گرمای مرطوب را به مفاصل دردناک اعمال کنید یا از حمام گرم یا جکوزی استفاده کنید
ورزش – راه رفتن ، شنا ، ایروبیک و دوچرخه سواری و ایروبیک می تواند به جلوگیری از آتروفی عضلانی و کاهش خطر ابتلا به پوکی استخوان کمک کند.
توانبخشی – درمانگران فیزیکی ، شغلی و حرفه ای می توانند به شما در تقویت عضلات ، ورزش کردن ، کاهش استرس ، استفاده از وسایل کمکی و آموزش های شغلی کمک کنند که علائم بیماری را تشدید نمی کند.
نکشیدن سیگار .

همراهی با بیماری لوپوس

سلنا گومز چگونه بیماری لوپوس خود را درمان کرد؟

خستگی – کنترل خستگی با انجام فعالیت ها و استراحت کردن های متوالی برای مدت زمان مناسب.
برقراری ارتباط – حفظ روابط خوب با پزشکان در مدیریت این بیماری به شما کمک می کند.
بارداری – با دکتر معالج خود درباره خطرات مربوط به حاملگی برای خود و فرزند تان مشورت کنید.
عملکرد شناختی – اگر لوپوس منجر به اختلال شناختی یا از دست دادن حافظه شود ، مراجعه به یک روانشناس یا درمانگر شناختی ممکن است مفید باشد
اکثر افراد مبتلا به لوپوس می توانند فعالیت های معمول روزانه خود را ادامه دهند. آنها ممکن است دریابند که نیاز به کاهش سطح فعالیت خود دارند. به طور مثال برای مراقبت از کودک و یا تغییر روش کار آنها به دلیل خستگی ، درد مفاصل و یا علائم دیگر. آنها همچنین باید از انجام برخی از فعالیت های روزمره صرف نظر کنند
اکثر افراد مبتلا به لوپوس ممکن است انتظار داشته باشند که یک عمر طبیعی داشته باشند و یا طبیعی زندگی کنند. این بستگی به این دارد که بیماری چقدر شدید است ، و آیا بر اندام های حیاتی (مانند کلیه ها) تأثیر می گذارد و آسیب این اندام ها به چه شدتی می باشد.
لوپوس معمولاً آسیب یا ضایعه مفصلی ایجاد نمی کند که ممکن است در افرادی که مبتلا به آرتریت روماتوئید هستند ، مشاهده شود. آرتریت روماتوئید یکی دیگر از بیماری های خود ایمنی است.

محقق و مترجم : مینو شفیعی

لینک منبع